04.06.2020

Kom, adem ons open

‘Kom, adem ons open’, zongen we op de Pinksterzondag (31 mei). En met dat ik het zong – samen met nog twee andere zangers op gepaste afstand – dacht ik: ‘Ja, dat wil ik, open geademd worden door de heilige Geest. Laat hij/zij mij maar beademen.’ 

Maar het woord ‘adem’ is opeens een beladen woord. We zingen niet meer samen omdat het een gevaarlijke activiteit is geworden. De adem kan ervoor zorgen dat het virus wordt overgedragen. Niemand wil dat, dus kun je maar beter je mond houden. We durven ons gewoon niet meer te openen voor wat er binnen kan komen. Gelukkig hoeven we nog niet overal te verschijnen met een mondkapje op, maar we schrikken als iemand kucht of iets harder gaat praten.

‘Kom, adem ons open’.

Het virus is gewoon een anti-geest. Net zo onzichtbaar aanwezig als de heilige Geest, maar terwijl de één heel maakt, maakt de ander alles kapot. Ik word daar verdrietig van en ook opstandig: dat mag gewoon niet. Ik wil niet negatief over de lucht om me heen denken. En met dat ik dat denk, hoor ik opeens de vogels zingen. Het is alsof ze de lucht opschonen met hun lied. Een oproep om te blijven ademen, opademen, inademen, uitademen… Open je maar voor wat er allemaal binnen kan komen…

Daarom verheug ik me op een gezamenlijke wandeling in stilte. Wat zal alles weer als nieuw binnenkomen. En ook al gaan we niet samen zingen, in mijn hart zing ik de woorden: ‘Kom, adem ons open’. Omdat ik geloof dat door alles heen, boven alles uit, de Geest van God ons zal blijven beademen.