08.01.2021

2021

Er is net een nieuw jaar begonnen. De overgang van oud naar nieuw ging wat mij betreft behoorlijk geruisloos en eigenlijk voelt 2021 nog steeds niet echt als een nieuw jaar. Dat kan komen vanwege het geringe aantal knallen rond de jaarwisseling, maar ongetwijfeld is het virus, dat het leven nog steeds behoorlijk aan het bepalen is, er ook mede schuldig aan. We konden elkaar niet omhelzen en er werden geen handen geschud. Dat hoorde er anders toch echt helemaal bij de eerste week van een nieuw jaar. Daarmee markeer je de overgang, zal ik maar zeggen. Overigens vond ik dat andere jaren ook weleens ongemakkelijk. Wat zeg je dan tegen de mensen die je tegenkomt? Ik kies meestal voor ‘de beste wensen’, terwijl ik ook niet precies weet wat ik daarmee bedoel. 

Misschien is het wel goed om er eens over na te denken wat je een ander, anderen, nu werkelijk toewenst, niet alleen aan het begin van een nieuw jaar. Ik ging op zoek naar mooie wensen en vond deze, van Kris Gelaude:
Ik wens je meer dan ooit datgene wat nergens te koop is,
dat enkel kan geboren worden in het hart zelf van een mens
om zich als een woestijnroos te ontsluiten.
Wat me aanspreekt is dat er niet iets wordt ingevuld. Het gaat niet over heil, zegen, gezondheid, geluk, maar over wat je niet kunt benoemen, wat wordt geboren in je hart en zich vervolgens ontvouwt als een woestijnroos die je in een schaaltje water legt.

Het is een wens die niet alleen aan het begin van een nieuw jaar past, maar iedere nieuwe dag uitgesproken kan worden en die je ook voor jezelf kunt uitspreken: ‘Ik wens, meer dan ooit, dat wat nergens te koop is, geboren mag worden in mijn hart en zich zal ontsluiten als een woestijnroos’. Laat het maar gebeuren vanbinnen, dat openbloeien van het onnoembare en onzegbare, juist in een tijd waarin er zoveel niet kan, waarin we zoveel missen…